1# Rozdział 5

PRZYPOMINAM: POCHYŁA CZCIONKA TO MYŚLI BOHATERA ;P

 „Zaskoczenie”

Co za niezręczna sytuacja..

- Chie, pomożesz mi w naprawieniu toru treningowego Hayumi? – Spytał się ojciec Rei.

Podczas obiadu narastało coraz to większe nerwowe napięcie wśród przyjaciół. Ichigo nie czuł się z tym dobrze i, kiedy usłyszał, że prawdopodobnie zostaną teraz sami, uznał to za dobrą okazję na przeprosiny.

- Dobrze, tylko jeszcze pozmywam naczynia. – Odpowiedziała Tadashi.

- Ja to zrobię.

- Dziękuję Rei. – Po tych słowach tata dziewczyny wraz z Chie wyszli z domu pozostawiając Kurosakiego i Hikari samych.

Dobra! Teraz na pewno to zrobię. Przeproszę Rei i nareszcie będziemy się normalnie zachowywać. W końcu to trwa już od dwóch dni.. Kyaaaah… Co ona sobie o mnie myśli?

- Pomogę ci. – Powiedział Ichigo.

- Nie trzeba.

- To przynajmniej pozbieram naczynia.

- Dziękuję.

Koniec tego, muszę ją przeprosić… ale to nie znaczy, że mi wybaczy…

Gdy Kurosaki stał tuż za Rei ona odwróciła się i zupełnie go zaskoczyła.

- Przepraszam!

Co? Dlaczego?

- Nie wiedziałam, że jesteście tak blisko z Hayumi, ale to było coś w rodzaju pierwszego pocałunku, byłam zawstydzona i zszokowana.. Przeze mnie jest ta dziwna atmosfera między nami, przepraszam!

- To ja jestem tym, który powinien przeprosić, Hikari-san nie zrobiłaś nic złego!

- W końcu nie tylko ja żyję w tym ciele, i w zamian za dochowanie tajemnicy obiecałam, że zrobię co będziesz chciał..

- Zapomnij w końcu o tej obietnicy! Powinnaś być na mnie wściekła!!

- Przepraszam, ale ja się po prostu nie złoszczę…

- Eh..?

- Zaczepiali mnie źli ludzie, bo wiecznie chodziłam zamyślona.

- Takie negatywne myślenie jest nie w porządku!! Jest po prostu.. DZIWNE!!

- To.. Dlatego, że.. Jestem dziwną dziewczyną.

Po tych słowach dialog się skończył na wybiegnięciu z kuchni, zalanej w płaczu Rei.

~*~

Na torze treningowym.

- Dobrze się trzymasz, pomimo, że dodałam ci do herbaty tyle proszków nasennych. – Powiedziała Tadashi.

- Dobrze! Już myślałem, że się starzeję i robię się senny po jednym piwie. – Po chwili ojciec Rei zrobił się poważny – Plan zakładał uśpienie mnie i zmierzenie się z Hayumi?

- Spodziewałam się tego po tobie mistrzu. Poza tym na wzgórzu jest jeszcze dwójka ludzi, którzy obserwują mnie ze wzgórza. Prosiłabym żebyś nie wtrącał się do walki.

- Niema mowy! Normalnie z chęcią bym przyjął propozycję do walki z Hayumi, ale tacy jak ty mnie wkurzają, ale to, co teraz najbardziej chce powiedzieć to, dlaczego polujecie na Hayumi?! – Po tym pytaniu mężczyzna zaatakował Chie, lecz ta obroniła się z niezwykłą zwinnością. – Hoho, więc to tak naprawdę się ruszasz. Nieźle Chie!

- Dziękuje.

Tadashi wyciągnęła zza siebie swój miecz. Po czym wypowiedziała te słowa- Ikken, sakura! - Buraindo! [Błyszcz, sakura! - oślepienie!]

Ten styl to.. rozumiem! A więc on za tym wszystkim stoi.. a ona musi być shini… - MOJE OCZY! – jakimś cudem tata Rei uchronił jedno oko przed działaniem shikai Tadashi. Wytrącił z jej rąk jej katanę i próbował ją obezwładnić, ale na darmo, bo ona wykorzystała to, czego nauczyła się od niego samego. Oplotła nogi wokół jego szyi i zahamowała dopływ krwi do mózgu. Ojciec Rei zdołał wydusić tyle te słowa:- Nigdy nie byłem tak dumny – i stracił przytomność. W tym samym czasie pojawiła się wystraszona zachowaniem Tadashi, Rei.

- Tato.. – powiedziała nieco zagubiona.

- Spokojnie, on tylko śpi.

Gdzieś nie daleko tego wydarzenia po lesie kręcił się Kurosaki. Poszukiwał Hikari.

- Reeeeeeeeeeeei! Gdzie jesteś? – Nie potrzebnie nazwałem ją dziwną…

-Proo-proszę przestań! – Ichigo odwrócił się i zobaczył Rei rozmawiającą z Tadashi.

- Jestem tu po Hayumi. Nic do ciebie nie mam Rei, ale.. Jeśli nie pozwolisz mi się z nimi spotkać to będę musiała ich zmusić do wyjścia.

-Proszę, przestań..

-Zaczekaj! Stój! – Kurosaki ruszył w stronę dziewczyn w dzikim biegu. Zapomniał, że znajduję się na terenie treningowym pełnym pułapek i wpakował się w jedną z nich. Ogromna kłoda opuszczona z ukrycia, która była przymocowana na do drzew runęła rozhuśtana jak huśtawka na Kurosakiego. To uderzenie zepchnęło go z klifu i wpadł do wody. Nie przytomny popłynął z nurtem rzeki.

- Kurosaki-san! – Krzyknęła Rei

- Wygląda na to, że wpadł do rzeki – Powiedziała Chie.

- Musimy go ratować!

- Nie pozwolę ci – złapała Rei za ręke.

- Jeśli jego oddech zatrzyma się na mniej niż 4 minuty, jest pięćdziesięcioprocentowa szansa na reanimację… Ale jeśli minie więcej niż osiem minut, procenty spadną do zera, a to oznacza- Wystarczy, że mnie pokonasz zanim to się stanie, wtedy go uratujesz.

-Ale-Ale to! – Co mam robic? Mam! -  Rei zauważyła kolejną pułapkę całkiem podobną, na którą wpadł Ichigo i specjalnie w nią wpadła. Tadashi zdążyła zrobić unik, a Hikari błagała w myślach Hayumi żeby jej pomogły. I tak właśnie się stało.

- Czyli Hana-chan wyzywasz moją siłę fizyczną?

- Nie, pudło. Będziesz walczyć z Yuki!

- Nie może być… Powinnaś była wiedzieć poprzez Rei, że znam wszystkie techniki twojego ojca. Walczyć ze mną technikami, które znam, spowoduję przedłużenie czasu walki i trudniej ci będzie uratować przyjaciela.

- Sorki, panienko, ale nie mam czasu na pogaduszki. NADCHODZĘ

Stawia życie chłopaka na swoje umiejętności po tacie. Kisuke lepiej się pospiesz.